 |
 |
Op zoek naar inspiratie voor de Adelbertusviering van 26 juni a.s. liep ik met mijn vriendin Marjan op zondag 1 mei het Monnikenpad dat start bij de Abdij van Egmond. Wij reden om 10 uur weg, terug naar het gebied waar ik opgroeide in mijn puberjaren en dus destijds geheel niet geïnteresseerd was in het culturele erfgoed van het gebied. De Vennewatersweg af naar de Abdij, het startpunt van de route. De Vennewatersweg herinner ik mij alleen maar als oneindig lang en ver. De Abdij als een afstandelijke vesting aan het eind van die lange weg naar Egmond met eeuwig wind tegen. Nu op een zonnige en tja, toch ook weer winderige zondag ligt het er uitnodigend bij. Naast het immense gebouw van de Abdij ligt verscholen een verlegen hervormd kerkje. Later leren we dat eigenlijk het hervormde kerkje staat op de oude fundamenten van de oorspronkelijke abdij. De 'nieuwe' Abdij staat maar gedeeltelijk op de oorspronkelijke grond. Marjan is gelijk al blij, want die had zich verheugd om over een hekje te mogen klimmen en dat kan in het begin van de route minstens 4x. Dwars door het weiland lopen we langs het jaagpad richting Zeeweg. Dan achterlangs het fietspad van de zeeweg over het wandelpad. Ik ken eigenlijk alleen het pad aan de andere kant van de weg goed, omdat we daar altijd met de paarden het ruiterpad namen naar de ponyclub. Niks op zondag hangen voor de buis toen ik een meisje van 12 was, maar 's morgens fietsen naar ons paard die stond op een boerderij aan de Vennewatersweg, beest vangen uit de wei, zadelen, naar de ponyclub rijden, les krijgen, terugrijden, afzadelen, terugfietsen, dag voorbij.
We steken de weg over bij Manage Groot, nog zo'n plek met veel herinneringen en dan koffie drinken in de zon uit de wind bij Creijghton. Heerlijk gebak erbij. Wat een feestje is de dag zo. En God zag dat het goed was! Dan de duinen in. Naar boven naar het uitkijk duin, waar we alle 3 de Egmonden kunnen zien, het strand, de Willebrorduskapel in Heiloo. Lekker lunchen op een bankje met de rug in de wind. Daarna weer verder, veel fietsers in de duinen. Te laat komen we erachter dat we de afslag die over de Bleek loopt gemist hebben. Als we na enig zoeken een beetje vertwijfeld om ons heen kijken op zoek naar de Adelbertusakker horen we ineens: "Het is hier!"
We maken kennis met een van de vrijwilligers van de Adelbertusakker. Hij verteld over de hernieuwde belangstelling voor het culturele erfgoed in Egmond en hoe de Abdij werkt aan het toegangelijk maken van deze historische plekken. Hij wijst ons de beelden die gemaakt zijn door de plaatselijke kunstenaar van de oude Iepen die eerst 2 lanen vormden op de akker. Een daarvan beeld het boertje uit dat vroeger zijn gewas verbouwde op de akker. Verbeeld ik het me, of lijkt de man die we ontmoeten wel een beetje op dat boertje. Hij draagt i.i.g. wel net zo'n petje. Mede door toedoen van het boertje is de eeuwenoude put, die onstond bij het opgraven van het gebeente van Adelbertus, bewaard gebleven. Ook nu is de put nog in gebruik. Omdat hij is afgedicht blijft het water schoon en goed drinkbaar. De man maakt de put voor ons open en toont het metselwerk uit de 10e eeuw, dat nog steeds oogt of het een aantal jaar geleden is opgemetseld. Wij proeven van het koele water, en Marjan (als echte kenner) weet te vertellen dat het net zo smaakt als Lourdeswater. Is het toeval dat de enthousiaste vrijwilliger net nu even langs 'zijn' akker komt om te kijken hoe hij erbij ligt. Vol trots wijst hij ons op het mooie nieuwe hek, naar oorspronkelijk model, dat in ere is herstel. Hij verteld over de klokkestoel die binnenkort geplaatst gaat worden, en over het lot van het beeld van Adelbertus dat via omzwervingen in een kerktuin van de Willibrordkerk in Heiloo, nu door kwajongens onthoofd wacht tot een kunstenaar hem een nieuw gezicht geeft en hij opnieuw zijn opwachting mag maken op de Adelbertusakker.
Achter in de tuin staat een kleine kapel met een mooi mozaïk van Adelbertus. Langs de resten van de muren van oude kapel hebben schoolkinderen wilde bloemen gezaaid. De bedoeling is dat die allemaal bloeien tijdens de pontificale viering op Adelbertuszondag (26 juni). Om 7 uur 's morgens is die al, en volgens zeggen komen daar van oudsher Amsterdammers op de fiets. Misschien gaan wij ook wel, voorafgaand aan onze eigen Adelbertusviering in onze kerk.
Na afloop hebben wij geproost met heerlijk Adelbertusbier bij de uitspanning naast de Adelbertusakker.
Nog een klein stukje langs de Adelbertusweg en dan zijn we weer terug bij de Abdij. Op zondag is de winkel, en de kaarsenmakerij gesloten, maar na zoveel indrukken van deze dag kunnen we voor die informatie beter nog een andere keer terug komen.
Meer informatie .
